Başlık : DİL VE BEN
Yazar : Nilüfer Uçar
çöl sıcağında ruhani dil
hiçin ağzında eksik bir cümleyim / kimine uzak kimine dost
kabına sığmayan ufak dilekler durur / kimi mahcup kimi yorgun
dokundukça küçülen, unuttukça büyüyen
hep kendimle kaldım
yazdım / sustum / seken ışık oldum
telâşımla yürüdüm bahar kokulu yolları
metelik harcamadan günü akşam ederken
ses oldum dilin satır aralarında
ağız dolusu imkansızı taşıdım
kana kana ant içtiğim zamanın kapısında
merhametimle topladım ölümsüz an’ları
sıla türküleri ilk göz ağrım, dil tomurcuğum
suyunu çeken gözle baktım
savaşın para etmediği / ateşin bittiği yere
güneş taşıyan el istedim kılıcı keskin tanrımdan
toprak gibi kabaran yürek incelik ister töz tin’de
tutunacak dal ister uçup giden yıllarda
kınalı ellerin terinde mayalı aşkı ister
alev alev yanan yürek
yalansız bir dünya dokudum ömür tezgahında
gönül soframın safran sarısı umuduyla
üstü başı çocuk kokan sevinci üleştirdim
bir tutam ömür neydi ki aşk ateşinde yandı