Cemil Kavukçu Dosyası

FADİME USLU DOSYASI

Attila Şenkon dosyası

kapak

kapak

“Kol kırılır yen içinde kalır”larla büyüyen, “Erkektir yapar.” “Kadın dediğin susar.” “Çok canlar yakacak.”larla beslenen çocuklar susuyor, kaçıyor, öldürüyor ve şiddet göreni hatta öldürüleni suçluyor. Psikolojik baskılarla büyütülen çocuklar; daha küçük yaşlarda ruhlarına, benliklerine ekilen tohumları sosyal statüsünden bağımsız olarak, çoğu zaman farkına bile varmadan kendi çocuklarının ruhlarına işliyorlar.

Şule İzgi Şahin ODTÜ Psikoloji Bölümü mezunudur. Ankara Numune Hastanesi Psikiyatri Bölümünde Psikolog olarak başladığı mesleki yaşamına, IK, Eğitim ve Finans sektöründeki çalışmalarıyla devam etmiş ve uzun yıllar yöneticilik yapmıştır. Türk Psikologlar Derneği Genel Müdürlüğü ...

Edebiyata ve okumaya olan ilgim ilkokul 2. Sınıfta ayağımın kırılması nedeniyle bütün bir yazı ayağım alçıda geçirirken başladı. Yaz sonunda ayağım iyileştiğinde...

Kopmuş İp, Şule Şahin’in ‘Psikolojik Kadın Polisiyeleri’ dizisinin ilk kitabı. Kitapta yazar, kendi uzmanlık alanı olan psikolojinin bağlamlarıyla, gerek kadın erkek ilişkilerindeki sorunların temelini; gerekse bu sorunların çözümüne yönelik dinamikleri rahat okunur bir dille okuyucuya aktarmış.

“Kocama Tuzak Kurdum” romanı öncelikle bir kadın romanı. Kültürlü bir aileden gelmesine, çekici bir kadın ve iş sahibi olmasına rağmen kocasının “hiçbir şeyden anlamayan kafasız kadın” muamelesi yaparak psikolojik şiddet uyguladığı Bahar, “Sahiden tükenmiştim fakat mevcut sosyal statümden, maddi rahatlığımdan ve evli bir kadın olmanın getirdiği yararlardan vazgeçmekten ve yeni bir hayatın getireceği zorluklardan korkuyordum.”

Psikolog  ve yazar Şule Şahin’in “Psikolojik Kadın Polisiyesi” üçlemesinin üçüncü romanı olan Kırmızı Kadifenin Sırrı, adı gibi sırlarla dolu bir kitap. Romanın baş kahramanı olan Ömür henüz küçük bir çocukken babasının öldürülmesiyle başlayan bu sır...

“Romandrama;okuyucuyu romanın içindeki sahneye sokarak gerçek katarsise ulaştırma yöntemidir”

Cumhuriyet ile tarihin belki de en eski şehirlerinden birisi olan Ankara küllerinden doğmaya başlamış ve yeni bir anlayışın başkenti olarak mimari ve kültürel olarak inşa süreci başlamıştı.

Benim için en zoru ilk yemekti’ dedi. Zihnimde son akşam yemeği tablosu canlandı. Sessizce dinlemeye devam ettim. Odaya girdiğimde ilk onu görmüştüm.

Dün işlerim çoktu. Herşeyi bitirdim neyse ki. Bugüne neredeyse bir şey kalmadı. Şu epostaları da gönderdim mi, bitti sayılır.

“Trafik bugün çok yoğun Babacığım. Bak, bak adam gülüyor arabayı sollarken…”

Babamın yattığı bakımevinin birbiri içine açılan dezenfektan kokulu dar koridorlarını geçip odasına varıyorum. Kapısını yavaşça araladığım odası ihtiyar nefesi kokuyor. Uyuyor. Suratındaki ifadeyi nasıl tarif etsem? Meymenetsiz!

KırıkKalplerLobisin’ de elimde şişeyle ağlarken görünce şaşırdınız! Sanki zehirli elma ile Yedi Cücelerin cenneti ormandan, cam tabuta kovulmam çok normaldi.

En çok sosyalizme inanıyordu, ona da tam değil, başka da değil. Sosyalizmin yer altı, dip köşe havalandı, ya siz bay kapitalizm? Rapor: Uzayda kaybolmuş astronot cesetleri adına!

-bütün bağlarımdan sıyrılıp, ben olunca sen oluyorum, sen oluncaya değin ben-

Eşofmanla gez evde, ipleri kapüşondan iki yana sarksın

Gözümdeki yaşa gönlümdeki sızıya ortak/ Aynı kelimelere hayat bulan şiirlerimin olduğu/ Bir sevgilim var artık

Ben Anadolu, Ben Kibele, yediveren güllü bakire, insanoğlu beni yok etme, terk etme ölüme

Adsız ve atsızdılar. Ünsüzdüler. Tabi ki ünsüzdüler, adsızdılar çünkü ve ünlerini taşıyacak atları da yoktu. Adları yoktu, adlarını taşıyacak atları da. Elbette. Adı yoktu, adını taşıyacak atı da. Ünsüzlüğün tadını çıkarıyordu adsız şair.

Oturmuşuz meyhaneye, sokağın kıyısına. Yağmurlar yağıyor yitik ömrümüze ve gözyaşımıza. Gecenin çisiltisi siniyor yağmurlu duldalıklara. Yağmurlar yağıyor, gecenin yağmuru, som düşlerimize.

Hayat rutinden ibaret olsaydı çekilmezdi hiç. Rutine sırlanmış aykırı adacıklar olmasaydı… -Zamanın kıvrımlarına gizlenmiş boşluklar- Oysa: Bir oda, bir mutfak, bir banyo tuvalet; bakla sofa, nohut oda yeter bana. Mutsuzluğumla başım belada. Kimse anlamıyor beni. Atım topal. Yok hükmünde.

Şu dostluk sofrasında üzüme döner insan, üzüm rakıya… Yol uzadıkça yoldan çıkar, söz kısaldıkça yola girer… Azı karar. Az konuşur bozkır insanı. Sözü tutumlu kullanır. Yapılacak işleri vardır. Vakti değerlidir. Hora geçer.

Mahcubiyeti seviyordu. Utangaç. Kızarışını yüzün… Ten güzel olsa ne olur, tin olmadıkça.

Bir devri saadettir ki şol sefahat deryalar gibi. Bir devri sefalettir ki şol sadakat köpekler gibi. Yaşamın tutsak alınmasından daha kötüdür yaşama tutsak olmak. Bütün zamanların yekpare öpüşmekten ibaret olduğu mevsim geride kalmıştı

-VII- Kurt’la Koç’u kardeşleyen gizem asude beyaz suda sırlanmıştır. Asude beyaz suyla yuyun onu, düşük volümle bir meyhanede…

-Damarlarının mürekkebinden; Yeniden ve yeniden doğar şair.-

Dudaklarına gömülür kalır hasretim. Ömür boyu ah! Ömürler boyu. Zamana boyun eğmiş yitik vadiler, ah bir de senin vadilerin sevgilim, gövdenin vadileri, taptaze balkıyan. Pespembecik.

Bir şiir bazen birkaç saatte yazılır, bazen birkaç yıl sürer, bazense ömür yetmez. Aşka ömürler yetmez. Tekrar be tekrar gelmek isterim şu fani dünyaya, mecalim yetmez.

Meyhanede inzivaya çekilmişti, gezgin ve münzevi. Münzeviyken gezgin, gezginken münzevi… Başka bir ülkenin tek tebaalı yurttaşı, şiir tanrısının torunu. ‘O’. Ora’dan. Ora’lı.

Şiir başı yapar meyhanede şair. Şiirdaşlarıyla buluşur dizeleri. Yok; yok yere umutlanmayın; bir başına. Meyhaneden bir masada…

Şaire, esin perisinin beklenmedik armağanıdır şiir. Bütün uzay zamana yayılır, kapsar, ses verir, ses alır, ki şiir. Şair hanesi tüm sözcükleri kapsar ve ötesini…

Güneş batmıştı. Yavaş yavaş evine yürüyordu. Bozkırın karanlık soğuğu kendini hissettiriyor, ayağının altında ezilen karların sesi kulaklarında yankılanıyordu. Dükkânı kapatmasına yakın gelen mal sahibiyle yaptığı tatsız konuşma canını sıkmıştı. Yandaki dükkanla beraber onun dükkanını da satışa çıkardığını söylemeye gelmişti adam. Kendi istekli değilmiş ama oğullarının ihtiyacı varmış. Evlat sıkıntıda olunca kabullenmiş o da. Utana sıkıla veriyordu haberi. 30 yıllık mal sahibi. Hiçbir sorun yaşamamışlardı. En sıkışık zamanında bile yardımcı olmuştu Orhan Amca’ya.

KIVILCIM METİN ……. Ev arkadaşınız cumartesi akşamı dışarıdaydı. Kapınız çalındı. Gelen arkadaşınızın babasıydı. Biraz sallanıyordu. Önceden tanıdığınız için onu düşünmeden içeri davet ettiniz. Gösterdiğiniz yere oturur oturmaz sizi hiç beklemediğiniz bir konuda ikna etmeye başladı. ……..

Kadıköy İskelesindeydiler. Berrin Umut’un elini tutmuş, sisler arasından yavaş yavaş beliren vapur siluetine bakıyordu. Hava, kış mevsimine göre çok da soğuk sayılmazdı ama geceden çöken sis şehrin üzerine abanmış, bütün gün kalkmamıştı. Oysa Berrin, sabah sislerine alışıktı, hani öğlene doğru güneşin pırıl pırıl yüzünü göstereceğini müjdeleyen sabah sislerine.

Genç kız bir süredir ailesiyle konuşmayı reddediyordu. Bir akşam kapandığı odasından çıkıp yemek için sofraya oturmuş herkese tek tek göz attıktan sonra sanki hiç biri orada yokmuş, tek başınaymış gibi konuşmaya başladı.