Başlık : ATEŞ HER ŞEYİ YAKAR MI?

Yazar : Ş.Nezih Kuleyin

Bu kadar basit bir soru olur mu dediğinizi duyar gibiyim. “Yakmaz” diyorsunuz tabii ki.
Umudu yakmaz örneğin. Güneşli günlere olan umudu. Ateşten çıkan kara bulutlar gökyüzünü sarsa da hepimiz biliriz güneşin eninde sonunda engellenemeyeceğini. Biliriz hiçbir ateş güneşten daha yakıcı olamaz.
Güneşin sofrasında türkü söylemek için yola çıkanlara ateş ne yapar.

Ama kaybolan bir şey var yine. “Ateş olsan cürmün kadar yer yakarsın” derler ya. Ateşin de bir cürmü var. Yüreklerimizi yakar. Her an damarlarınızda akan kanda dolaşır yanarak ölen bir şairin en içten dizeleri.
Yanmak olasılığını duyumsar her aydın. Belki de aydın sözcüğünün içerisindeki ironi de budur. Aydınlanma içinde taşır yanmayı.
Her aydın kendine ve başkalarına Nazım Hikmet’in sorduğu şu soruyu sorar her gün.

Karanlıkların düşmanı ateş.  Karanlığın elinde çok etkili bir silah haline gelebilir. Karanlığın ateşi ölümcüldür. Karanlığın ateşi yürekleri dağlar, her yerde söner belki ama yüreklerde ...
Büyük bir aşkla yola çıkanlar kendilerini hiçbir ateşin engelleyemeyeceğine hatta yakamayacağına inanırlar.

 Yakılan aykırı kabul edilen düşünendir. Ateşin yakamayacağı bir başka şey daha vardır o da düşünce.  Düşünce ne derece değerli   ise o derece uzun yaşar. Bu yüzden olsa gerek Hallacı-ı Mansur “Darağacı erenlerin miracıdır” der. O gün Sivas’a Pir Sultan Abdal’ı anmak için gidenler onun bu dünya için

                                                                                                             Diye düşündüğünü biliyorlardı ama yine de;

Madımak’tan geriye kalan sürekli bir sızı oldu. Hep şöyle düşünüyorum. Ne kadar çok şey kaybetti insanlık aradan geçen bunca yıl.
Yazarlarımız, şairlerimiz, ozanlarımız sustular konuşmuyorlar o günden bu yana. Gerçek kaybeden biz yaşayanlarız aslında.
Ne şiirler yazacaktılar, ne öyküler, ne türküler söyleyecektik geceler boyu, ne şiirler okuyacaktık birbirimize.
Özgürlük duygusu nefes almak gibidir özgürce yazmak ise soluğu olur tüm toplumun. İki Temmuz bin dokuz yüz doksan üç günü nefessiz kalarak yaşamını kaybedenlerin sadece Madımak otelde çaresizce bekleyen aydınlar olduğunu düşünenler yanılır.
Ama akşamları hava karardıktan sonra bilinmeyen bir yerlerden esen rüzgâr, tutuşan göklerin acısını ve ağlayan boşluğun sesini haykırır zamana.

Sayfa : 6