Başlık : ADAMIN GÖZLERİ
Yazar : Defne Gönlüşen
Bağırmayı sağır olunca öğrendik,
ağlamak rivayetti
evvel zamanlarda.
Öncelerde inanmazdık
gülüşlerin soğuyacağına,
ağlamak bizi üşütmez sanırdık belki,
meğer dondururmuş çarkımızı.
Kadın, baktı
adamın gözleri, şiir.
Taze sevinçlereydi inancımız,
temiz sayfaları sayıklardık müzikli gecelerde.
Ne zaman bayatı tattık,
şaşırmadık değil.
Müziğin kahredeni de varmış.
Artık raks ederiz fakat,
sadece müziksiz vakitlerde.
Kadın, haykırdı
adamın sözleri, şiir
Işıkları kovalardık çıplak ceplerimizle,
Uçsak yakalardık heyhat!
Bir ara havalanmadık değil elbet
rüzgarın seveni de varmış.
Öyle bir uçmuşuz ki ama biz,
çakılırken duymamışız.
Kadın, süzüldü
adamın kolları, şiir.
Kumlara basarken gölgeler ıssız.
Gölgelerin teminatı vardı, korurdu güya onlar!
Gölgelere bakarken Güneşi saymamışız.
Serinliğe güvenmişiz,
şimdi ayaklarımız yanar
veyahut ruhlarımız yanar.
Deniz neredesin?
Cayır cayırız koş gel!
Kadın, boğuldu
adamın tutuşu, şiir.
İç çekmelerle saklambaç oynardık.
Ahlar korkak, saklanır;
Bizler çevik, hep kovalardık.
Uyaran işaretlerle körebe vaktiydi sonra
Biz kaçmışız, onlar kovalardı.
Kaçtık fakat saklanamadık.
Kadın, koştu
adamın hamlesi, şiir.
Biz sizden nefret etmeyi sevdik.
Pişmanlıktı her zerremize haince pompalanan.
Düşündükçe eski oyun vakitlerini
oyuncaktan usandık.
Yırtık sökük bebeğin hayranıyız sanmıştık,
biz onu sevmemeyi sevmişiz.
Yazık, güzel gülüyordun oysa;
meğer sadece gülüşünü sevmişiz.
Kadın, gitti bu sefer
Adamın kahkahası, şiir.